وارد نمودن بازخورد حسی در چشم مصنوعی، بعنوان یکی از موارد مهم در تحقیقات مربوط به ارتقای عملکرد و قابلیت استفاده از تجهیزات مرتبط با نقص بینایی شناخته می‌شود. در این مطلب به بیان نکاتی در این خصوص خواهیم پرداخت. مواردی که در این مطلب به توضیح آنها می‌پردازیم عبارتند از:
بازخورد حسی در چشم مصنوعی چیست؟
بازخورد حسی در واقع به ارائه اطلاعاتی فراتر از دریافت اولیه نور به کاربران در مورد محیط بصری آنها اطلاق می گردد. این بازخورد می‌تواند تا حدی باشد که به کاربران کمک کند تا صحنه‌های بصری را تفسیر کنند، در محیط خود حرکت داشته باشند و از پس وظایف خود به شکل بهتری برآیند. در واقع وارد سازی بازخورد حسی در چشم مصنوعی یکی از مواردیست که می تواند موجب ارتقا و بهبود عملکرد پروتزهای چشمی گردد و عملا شکل موثرتری را برای کارکرد آنها ایجاد نماید.
رویکردهای مختلف در زمینه بازخورد حسی در چشم مصنوعی
در زمینه بازخورد حسی در چشم مصنوعی، رویکردهای مختلفی وجود دارد، که در ادامه به برخی از آنها اشاره خواهد شد.
بازخورد الکتروفیزیولوژیک
در این روش فعالیت عصبی مربوط به پردازش بصری شناسایی می شود و بر اساس این سیگنال‌ها، بازخورد ارائه می‌گردد. برای مثال، در برخی موارد شبکیه چشم آسیب می‌بیند اما عصب بینایی یا قشر بینایی باقی می‌ماند. در چنین شرایطی می‌توان برای ضبط فعالیت عصبی از یک سری الکترود مخصوص استفاده نمود.
با تجزیه و تحلیل الگوهای فعالیت مربوط به محرک‌های بصری مختلف، پژوهشگران می‌توانند الگوریتم‌ها را برای تفسیر این سیگنال‌ها توسعه دهند و اطلاعات مربوطه را در اختیار کاربر بگذارند. این بازخورد ممکن است به شکل تحریک الکتریکی ارسالی به مغز یا بازخورد حسی مانند حس لرزش باشد.
تحریک عصب بینایی
از طریق تحریک مستقیم عصب بینایی با تناوب‌های الکتریکی، پژوهشگران به دنبال ایجاد احساسات نوری یا الگوهای بصری در افراد درگیر هستند. چالش این موضوع در ارائه تحریک دقیق و کنترل‌شده است تا از طریق آن بتوان بخوبی بینایی طبیعی را شبیه‌سازی کرد. پیشرفت‌های حاصله در طراحی الکترود و تکنیک‌های تحریک در بهبود رزولوشن و کیفیت بازخورد بصری ارائه شده به کاربران بسیار موثر خواهد بود.
سنسورهای درون چشمی
سنسورهای داخل چشمی که می بایست از طریق جراحی درون چشم تعبیه شوند، می‌توانند علائم محیطی مانند تغییرات شدت نور، حرکت یا نزدیکی را شناسایی کنند. این سنسورها این نشانگرها را به سیگنال‌های الکتریکی تبدیل می‌کنند و می‌توانند مسیرهای بصری باقیمانده را تحریک کنند.
به عنوان مثال، سنسورها می‌توانند موانع موجود در مسیر کاربر را شناسایی کنند و از طریق بازخوردهای حسی مانند هشدارهای صوتی و یا لمسی وجود این موانع را به او اطلاع دهند. توسعه سنسورهای کوچک که زیست سازگار بوده و در شرابط محیطی مختلف از قابلیت تحمل بالایی برخوردارند برای پیشرفت این رویکرد امری ضروری به حساب می‌آید.
واقعیت افزوده (AR)
ادغام پروتزهای چشمی با فناوری AR ، به کاربران اجازه می‌دهد تا واقعیت فیزیکی را با اطلاعات دیجیتالی ترکیب کنند. نمایشگرهای AR ، تصاویر تولیدی توسط کامپیوتر را در معرض دید کاربران می‌گذارند و از طریق ارائه اطلاعات اضافی، باعث افزایش درک آنها از محیط اطراف خود می‌شوند. این رویکرد علی الخصوص در کارهایی مانند مسیریابی، تشخیص اشیا و خواندن مفید است.
رابط بین مغز و کامپیوتر (BCI)
ازطریق BCI ، ارتباط مستقیمی بین مغز و دستگاه‌های خارجی برقرار می‌گردد و عملا با این شیوه عضوهای حسی آسیب‌دیده فاکتور گرفته می‌شوند. با تلفیق چشم های مصنوعی با BCI ها، کاربران می‌توانند با استفاده از سیگنال‌های عصبی ایجاد شده از یک درک بصری برخوردار گردند. با این شیوه کاربران می‌توانند فعالیت های مغزی خود را به منظور انتخاب حالت‌های بصری مختلف یا بزرگ‌نمایی در مناطق خاص کنترل کنند..BCIها بعنوان یک راهکار برای ایجاد سیستم‌های با بازخورد موثرتر و جذابتر برای پروتزهای چشمی به حساب می‌آیند.
نتیجه گیری
بازخورد حسی در پروتز چشم یکی از مواردیست که امروزه پژوهشگران بسیاری در حال مطالعه بر روی آن هستند. بصورت کلی وارد کردن بازخورد حسی در چشم مصنوعی ظرفیت زیادی برای بهبود کیفیت زندگی افراد آسیب دیده از ناحیه چشم ایجاد می‌نماید. پژوهش‌ها و نوآوری‌های مداوم در این زمینه برای غلبه بر چالش‌های موجود و دستیابی به فواید کامل این فناوری‌ها امری ضروری به حساب می‌آید.
بدون دیدگاه